1. Թավրիզում երեկոն իջնում էր աղոտքի կանչող մոլլաների ձայնին զուգընդաց:Գորշ մշուշն էր պարկում քաղաքի վրա: Որքան թմրեցնող էր մշուշը, այնքան տախտկալի էր ձայնը, որով Մուհամմեդի զավակներին հրավիրում էր ալլահի տունը, որ, ճակատները հագած գետնին, խնդրեին հանդերցյալ կյանքում դրախտի վայելքներ ու լուսեղեն փերիներ:

2. Երփեմն, երբ ընկնում էր խառնիճաղանճ մտքերի լաբիրինթոսը, և հոգին փոթորկվում էր մրկածուփ օվկիանոսի պես, հիշում էր այն աղքատիկ շրջանը, ուր իր հոգին անդորություն էր գտել, և նրա առջև հառնում էր մի դեմք` խոնար, բայց առժանապատիվ: Կրցքից արձակելով զղջման հառաչանք՝ խորհում էր, որ իր ապորինի զգացումներով ոտնահարում էր մի ամբասիր աղջկա անուն:

3. Հեռվից խաղալով ու խայտալով վազում էր սպիտակ ձին, փրփռացնում էր բաշը, և ձին լայն կրցքով ճեղկում էր  լեռնային օդի ալիքները: Արևը ոսկեվորել էր ձիու մառմար ճակատը, արծաթաձույլ ասպանդակները և պողպատյա պախուրձը: Թվում էր` գոռշ ամպերի պատվանդանից պոկվել էր մարմարեոնե մի հեծիալ և սրնթաց արշավում էր որպես չքնաղ տեսիլք:

4. Տերևախիտ ճյուղերի մեջ լսվեց թռչյունների զվարթաձայն երգը: Խշշացին արծաթազոծ փշատենու երկար վարսերը, արփեցնող բուրմունք տարածեց թավշյա դեղծը` պճրուհու նազանքով ուղելով մրգերի ծանրության տակ խոնարած ճյուղերը: Արդնացան ծաղիկները` գինարբուքը, սուսամբարը, վարդը:

5. Որպեսզի թուրիմացություն չլիներ, տեղեկանքն ուղղարկեցինք մեկ ուրիշ ճամբար: Եվ կարծես թանձրացող ժամանակի իմաստից խուսափելով բազմաթիվ մատնահետքեր են աներևույթացել նրա շուրջը` դատավճիռ արձակող եռյակի, աքսորավայրերի պետերի, կտանք գործադրող զինվորների և այն մեղկ պաշտոնյաների, որոնց ձեռքերից ձեռք է անցել փաստաթուխթը: Զգացման այդ թռթռոցը իջեցրեց նրան Սիբիրի սարցակալած անտառների վրա և բերեց ծառերի արանքում կցկված փայտաշեն քողտիքի դուռը: